Περί παράδοσης
Αυτό είναι όλο. Αλλά είναι εντελώς άγριο. Είναι ένα συγκλονιστικό και απερίγραπτο θέαμα. Αισθάνεσαι ότι βγαίνει από τα έγκατα του χρόνου και σε πιάνει ίλιγγος. Βρίσκονται σε κατάσταση έκστασης, δεν είναι εκεί μαζί μας. Μερικοί αναστενάζουν κιόλας, σαν να καίγονται (λέμε όταν χορεύουν σε κοινό πάτωμα), ή και κραυγάζουν. Έχει παρέλθει ένα τέταρτο του αιώνος, και το βαθύ ρίγος που ένιωθα παρακολουθώντας το θυμάμαι ολοζώντανα. Δέος, φόβος ιερός.
Ο Πέπε γράφει στο ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου για τα Αναστενάρια.
Είναι ένα τετραήμερο πανηγύρι του Κωνσταντίνου και Ελένης, με διάρκεια λίγων ωρών κάθε μέρα. Υπάρχουν κι άλλα τρία αναστενάρικα πανηγύρια μέσα στον χρόνο, αλλά του Κωνσταντίνου και Ελένης είναι το σημαντικότερο. Είναι έθιμο των Κωστελήδων, των Βορειοθρακιωτών δηλαδή που οι πρόγονοί τους ήρθαν με τους Βαλκανικούς από το Κωστή (και το γειτονικό Μπροντίβο) στη Βουλγαρία, και σκόρπισαν σε διάφορες μεριές της Μακεδονίας.
Όλο το κείμενο αξίζει μια ανάγνωση για όποιον ενδιαφέρεται για την παράδοση, τη λαογραφία και τη λαϊκή μουσική. Όμως το twist είναι η σπαρταριστή αφήγηση στο Γ' μέρος για την οποία δε θέλω να κάνω καθόλου spoiler.