Σκέψεις για το φαγητό
Αυτό το «δεν βγαίνει, μάνα μου» δεν με ενδιαφέρει. Αυτό το αναφέρω κυρίως για τους σεφ εστιάτορες. Κι έχω βαρεθεί και αυτή την απλότητα και χαλαρότητα που υπάρχει καμιά φορά στα εστιατόρια, που σερβίρουν κάτι πάρα πολύ απλό, το οποίο το πληρώνεις σε τιμή ενός Michelin πιάτου. Σου λέει ο άλλος «η έννοια της απλότητας» και η πρώτη ύλη είναι άθλια. Είναι κι αυτό πολύ σημαντικό, ποια είναι η πρώτη ύλη που μου σερβίρεις. Γιατί να πληρώσω 15 και 20 ευρώ το πιάτο όταν η πρώτη ύλη σου είναι άθλια; Η έννοια της απλότητας έρχεται σε συνάρτηση με την πρώτη ύλη∙ αν η πρώτη ύλη σου είναι σκατά, δεν υπάρχει απλότητα. Δυστυχώς, τα κοντινά στην Αθήνα μέρη αρχίζουν να επηρεάζονται από την Αθήνα, και σε αυτά βάζω ακόμα και τις Κυκλάδες μέσα. Έχουν αρχίσει να γίνονται προάστιο της Αθήνας, με τα αρνητικά, βέβαια, της Αθήνας. Έχει χαθεί η αυθεντικότητα του τόπου. Πας στην Τήνο ή στην Πάρο και είναι όλα πια μια δημιουργική κουζίνα.
Συνέντευξη του Ρεμί στον M. Hulot στη Lifo. Οχι μόνο τα κοντινά στην Αθήνα μέρη θα συμπληρώσω, μετά από κάποιες μέτριες εμπειρίες σε Λέρο και Σάμο.
Μου κάνει εντύπωση που ακόμα μεγάλο κομμάτι του «δημόσιου διάλογου» στην Ελλάδα γίνεται στο Facebook. Ο Ρεμί μέσα σε ένα χρόνο μάζεψε σχεδόν 50Κ ακόλουθους.